…Ο προβληματισμός του Γιαγιάννου φανατικά συγκεντρώνεται στη μελέτη του τοπίου· ακόμη καλύτερα στην εμβάθυνση της δομής του και στον εντοπισμό της δυναμικής που περικλείει η εξωτερική του ηρεμία. Δέκα χρόνια πριν ο ζωγράφος ξάφνιαζε με μια σειρά τοπιογραφιών έξω από τα παραδεκτά και γνωστά. Με γοργή, πλατειά πινελιά, με κινήσεις ρυθμικές που γράφουν και ξαναγράφουν τις πτυχώσεις της γης ή τον αέναο παλμό της θάλασσας απέδιδε ένα χώρο προσωπικό, γεμάτο ένταση και αισθαντικότητα. Ήταν η δική του συμβολή στο παμπάλαιο θέμα του τοπίου, με οπτική όμως ριζικά αναμορφωμένη που κατέληγε πραγματικά σε μια ζωγραφική ερωτική.
Στους πίνακές του αυτούς συνήθως δουλεύει ένας πυρήνας, ένα «γεγονός» που εκρήγνυται και καταλαμβάνει πληθωρικά το χώρο. Για να φτάσει στο αποτέλεσμα αυτό ο Απόστολος Γιαγιάννος θα οικειοποιηθεί πολλές γλώσσες. Την οξεία παρατήρηση του ιμπρεσιονισμού που όμως βλέπει απέξω τα πράγματα, το πάθος του εξπρεσιονισμού που τ’ αντιμετωπίζει από μέσα, το ένστικτο του σουρεαλισμού και τέλος τις αρχές της αφηρημένης τοπιογραφίας. Και είναι πραγματικά περίεργο πως ένας δημιουργός περισσότερο θυμικός παρά εγκεφαλικός, κατάφερε να ενσωματώσει ένα τόσο ετερόκλητο, ιστορικίστικο υλικό στο προσωπικό του ιδίωμα. Πολύ περισσότερο που η τοπιογραφία του Γιαγιάννου δεν φέρει συγκεκριμένα γεωγραφικά χαρακτηριστικά αλλά αναφέρεται τόσο στα τοπία του κόσμου, όσο και στις εικόνες
που κοιμούνται μέσα στο υποσυνείδητο του ζωγράφου και που αποδεικνύουν την αισθησιακή σχέση που τον συνδέει ευρύτερα με το χώρο. Πρόκειται ουσιαστικά για την εικονοποιΐα ενός τόπου, απαυγάσματος περισσότερο των λειτουργιών της φαντασίας παρά υπαρκτού. Οι σχηματοποιήσεις ή η αφαιρετικές αναγωγές υπογραμμίζουν σαφώς τον προσωπικό χαρακτήρα των έργων…
(Από την εισαγωγή)